جنگل همه ی شب سوخت در صاعقه ی پاییز
از آتش دامن گیر ای سبز جوان بر خیز!
برگ است که می بارد! چشم تو نبیند کاش
این منظره را هرگز در عالم رویا نیز
هیهات... نمی دانم این شعله که بر من زد
از آتش «تائیس» است یا بارقه ی «چنگیز»!
خاکستر من دیگر ققنوس نخواهد زاد؟
و آن هلهله پایان یافت این گونه ملال انگیز!
تا نیمه چرا ای دوست! لاجرعه مرا سرکش
من فلسفه ای دارم یا خالی و یا لبریز
مگذار به طوفانم چون دانه به خاکم بخش
شاید که بهاری باز صور تو دمد برخیز./
" محمدعلی بهمنی"
دیوانه می کند همه عاقلان شهر
این زلف سرکجت که به طوفان سپرده ای
محمد نصر
همیشه دلم میخواست یه نفر یه قرآن جیبی بهم هدیه بده
که همیشه دنبالم باشه
که حتی اگرم به عنوان کتاب نمی خونمش اما با بودنش احساس آرامش کنم
خوشه ی چشمت برایم بت شده
چشمهایت امشب انگاری که زیباتر شده
فرشچیان مانده است در نقاشی ابروی تو
بس که او مبهوت چشمانت شده
روزها در فکر و شب ها هم که می آیی به خواب
اینچنین با یاد تو هر لحظه ام ویران شده
چشمهایت فتنه ی هشتاد و هشت
امنیت از شهر ما خارج شده
درد دوری؛زهر هجر, یادآور روز فراغ
حیف از ایامی که بی تو سر شده
اهل شکوه نیستم اما امان از دوری ات
حال ما امشب فقط با بودنت بهتر شده
محمد نصر