همه یا فقط من؟

کافیه صد تا مشکل و دغدغه ی ذهنی داشته باشم طوریکه از شدت مسائل اطرافم هی به خودم بگم دیگه یا یه گلوله با تفنگ بابا( که الان چند سالیه مثه خوده حاجی مون که لباس رسمی و اسلحه و پادگان و شلیک و اینارو گذاشته کنار اینم واسه خودش یه گوشه نشسته و داره با ابی و خدا چای می نوشه) می تونه کارمو درست کنه یا بی خیالی
اما ببینم یه دوستام یا حتی یه نفر که یکم میشناسمش واسش مشکل پیدا شده دیگه احساس می کنم واسه خودم کافیه باید برم سراغ این رفیقم که یا مشکلش رو حل کنم یا بتونم براش حداقل مرهمی باشم به اندازه توانم
همه اینطورین یا فقط من؟