چند روزیه از نظر شنیداری , اشباع شدم
مثه وقتیکه دیگه حسابی از خوردن غذا سیره سیر شده باشین و بعد با دیدن هر غذایی فقط احساس سنگینی و سیری بهتون دست بده
من الان نسبت به شنیدن هر مدل آهنگی این حسو پیدا کردم , تموم آهنگا واسم آزار دهنده شدن
زنگ موبایلمو سایلنت کردم که هیچ آهنگی رو نشنوم , واقعا انگار سیره سیرم
حس اون پیرزن 95 ساله ای که صُب به صُب وقتی بیدار میشه به اولین چیزی که شک می کنه زنده بودنه
بعضی از آدما واقعا حال بهم زن شدن
حالم بهم می خوره از آدمایی که دارن نقش بازی می کنن , از اینایی که می خوان هر جور هست ثابت کنن که ما خیلی با کلاسیم , ما خیلی رمانتیکیم , ما خیلی احساساتی هستیم
غریبه هارو رو با پسوند "جون" صدا می کنن برای اینکه صمیمیت نداشته شونو یه جورایی غالب کنن , درد اونجاس که نزدیک ترا اونایی که خیلی وقتا میشناسنشون می دونن موضوع از چه قراره
ژست روشن فکری میگیرن ولی اگه به زندگی همین سه چار سال پیش شون نگاه کنی یه چیزایی می بینی که اصن شاخ در میاری
زندگی فیلم و سریال نیست که تو هرکدومش یه نقشی بهمون بدن و متفاوت بازی کنیم
اگه خودمون باشیم خیلی بهتره
کافیه صد تا مشکل و دغدغه ی ذهنی داشته باشم طوریکه از شدت مسائل اطرافم هی به خودم بگم دیگه یا یه گلوله با تفنگ بابا( که الان چند سالیه مثه خوده حاجی مون که لباس رسمی و اسلحه و پادگان و شلیک و اینارو گذاشته کنار اینم واسه خودش یه گوشه نشسته و داره با ابی و خدا چای می نوشه) می تونه کارمو درست کنه یا بی خیالی
اما ببینم یه دوستام یا حتی یه نفر که یکم میشناسمش واسش مشکل پیدا شده دیگه احساس می کنم واسه خودم کافیه باید برم سراغ این رفیقم که یا مشکلش رو حل کنم یا بتونم براش حداقل مرهمی باشم به اندازه توانم
همه اینطورین یا فقط من؟