این روزها

این روزها را هیچ وقت به فراموشی نخواهم سپرد
از سخت ترین دوران های زندگی ست
این قدر که حتی از شرح وقایع اش هم عاجزم
محل کار یک جور و منزل طوری دیگر
تنها امیدم این روزها به آیات الهی خداست که وعده داده به مجازات سخت تهمت زنندگان
تنها امیدم به خداست که وعده داده به تمام شدن این دوران
ثبت می کنم برای یک عمر در این تاریخ
23/06/1398
 

فروغ

مرگ من روزی فـــرا خـــواهد رسید

در بهـــــاری روشن از امــواج نـــور
در زمستــــان غبــــار آلــــــود و دور
یـا خـزانی خـالی از فریــــــاد و شور
مرگ من روزی فــــرا خــواهد رسید
روزی از این تلـــخ و شیرین روزهـا
روز پـــوچی همچو روزان دگــــــــر
ســــایه ای ز امروزهـــا ، دیروزهــا
دیدگـــــانم همچو دالان هــــای تــــــار
گـــونه هـــایم همچو مرمر هـای سرد
ناگهــــان خـــوابی مرا خـــواهد ربود
من تهی خــــواهم شد از فریــــاد درد
خـاک می خواند مرا هر دم به خویش
می رسند از ره کـــه در خــــاکم نهند
آه ... شـــــاید عــــاشقـــــانم نیمه شب
گــــل به روی گـــــور غمنــــاکم نهند
بعد من ، نـــــاگه به یک سو می روند
پـــرده هــــــای تیره ی دنیــــــــای من
چشمهـــــای ناشنـــــاسی می خـــــزند
روی کــــــاغذ هـــا و دفترهـــــای من
در اتــــــاق کــــــــوچکم پـــــا می نهد
بعد من ، بــــا یـــــاد من بیگــــــانه ای
در بـــر آئینه می مـــــاند به جــــــــای
تــــــــار موئی ، نقش دستی ، شانه ای
می رهم از خویش و می مانم ز خویش
هر چه بر جا مــــــانده ویران می شود
روح من چــــون بــادبــان قـــــــــایـقی
در افقهـــــا دور و پنهـــــــان می شود
می شتــــــابد از پـی هم بی شکـــــیب
روزهــــا و هفته هـــــــا و ماه هـــــــا
چشم تــــو در انتظــــــــار نــــــامه ای
خیره می مــــاند بــــه چشم راه هــــــا
لیک دیگــــر پیکـــــر سرد مــــــــــرا
می فشـــــارد خاک دامنگیر خــــاک !
بی تو ، دور از ضربه هـــــای قلب تو
قلب من می پوسد آنجــــــا زیر خــاک
بعد هـــــا نــــــام مرا بــــــاران و بــاد
نــــــرم می شویند از رخســــار سنگ
گور من گمنــــــام می مــــــــاند به راه
فارغ از افســـــانه هـــای نــــام و ننگ

ما مانده ایم و غریبانه رفتنت

دنیا از همه نظر پَست بوده و هست, اصلا من همه ی دنیا رو در حد و اندازه ای که دیدم هیچوقت نتونستم خوبی هاشو درک کنم , حرف خیلی زیاده , اما حرف زدن در موردش نه منو راضی میکنه نه خالی میشم , اینبار فقط دلم میخواد که بمیرم , اینجا مینویسم که ثبت بشه, دلم میخواد خیلی زودتر از این زندگی روزمره ی بی معنی راحت بشم

ما مانده ایم و غریبانه رفتنت
ما مانده ایم و غم ِ وصل جانگداز
ما عشق را سراسیمه باختیم
ما بسته بوده ایم وفا, ولی تو "باز"

گرم تر بتاب

بگذار سر به سینه ی من تا که بشنوی

آهنگ اشتیاق دلی دردمند را

شاید که بیش از این نپسندی به کار عشق

آزار این رمیده ی سر در کمند را

بگذار سر به سینه ی من تا بگویمت

اندوه چیست، عشق کدامست، غم کجاست

بگذار تا بگویمت این مرغ خسته جان

عمریست در هوای تو از آشیان جداست

دلتنگم، آنچنان که اگر بینمت به کام

خواهم که جاودانه بنالم به دامنت

شاید که جاودانه بمانی کنار من

ای نازنین که هیچ وفا نیست با منت

تو آسمان آبی آرام و روشنی

من چون کبوتری که پرم در هوای تو

یک شب ستاره های تو را دانه چین کنم

با اشک شرم خویش بریزم به پای تو

بگذار تا ببوسمت ای نوشخند صبح

بگذار تا بنوشمت ای چشمه ی شراب

بیمار خنده های توام ، بیشتر بخند

خورشید آرزوی منی ، گرم تر بتاب

فریدون مشیری

تو متهمی

تو متهمی به حبس ابد
در دل من

ما معمولیا

ما معمولیا همیشه قبض موبایلمونو بعد از بیستم هر ماه پرداخت میکنیم چون کسی نیست که بخوایم واسش از جایزه یک روز مکالمه رایگان درون شبکه استفاده کنیم

تعطیلاتِ رنج آور

ایام عید را گذراندیم و زنده ایم
مارا به سخت جانی خود این گمان نبود
-

بر وزن ایام هجر

جدایی

تو فکر بودم 
حتی نمی دونستم چه فکری , مثه حالتی که آدم تو برزخ قرار گرفته, حس هیچکاری نداره اما دلش میخواد یه کاری بکنه
بی هدف صفحات مجازی رو مرور میکردم بلکه یه مطلب خوب پیدا بشه که دلم بخواد بخونمش
همزمان آلبوم موسیقی فیلم بادیگارد اثر کارن همایونفر رو گوش میدادم حس کردم چقدر با این تِرَک احساس یکی شدن دارم انگار که هزار بار شنیدمش؛ میشناسمش ؛ مدیا پلایر رو نگاه کردم اسم آهنگ بود :
جدایی 

برفت شور جوانی و هر چه بود گذشت

تو زندگی های ما , بازه های زمانی خاصی وجود دارن که میل شدیدی داریم به انجام یه سری کارایی که محدود هستن به اون سن و سال و احوال ما
مثلا خوده من؛ نه اینکه خیلی سال گذشته باشه ها مثلا همین دو سه سال پیش بود 23 سال داشتم به خاطر اتفاقی که برام افتاده بود؛ عاشق این بودم نصفه شبا ماشین بابامو بردارم و از خونه بزنم بیرون و گاهی با سرعت کم و آهنگ ملایم و گاهی با سرعت بیشتر و آهنگ تند رانندگی کنم؛ یعنی خدا می دونه تو اون بازه زمانی چقدر از طرف خانواده مورد ملامت قرار گرفتم و که پسر مگه خُل شدی این وقته شب می ری بیرون, یا چقدر شبا سوییچ ماشینو گم و گور کرده بودن که من پیداش نکنم و در نهایت پیاده از خونه میزدم بیرون
حالا که خودم ماشین خریدم اختیارش دست خودمه , انگاری دیگه حس و حال تنهایی رانندگی کردن نیست , اگه کسی پایه نباشه کنارم بشینه و حرف بزنیم خودمم حس و حالشو ندارم
الغرض هدفم از این نوشته این بود که بگم وقتی تو حال و هوای دل شما یه حسی غَلَیان می کنه دست کم نگیریدش ؛ معلوم نیست چند وقت بعد اون حس تو وجود شما باشه یا نه , یه جورایی حیفه از دستش بدین
خیلی چیزا تو زندگی بازه ی زمانی خاص خودشو داره ؛ عاشق شدن ؛ دوست داشتن و دوست داشته شدن ؛ شروع یه فعالیت اقتصادی؛ ورزش کردن ؛ گوش کردن به موسیقی های مورد علاقه و ...
از دستشون ندین

شهریار

جوانی ها رجزخوانی و پیریها پشیمانی است
شب بدمستی و صبح خمار از میگساران پرس

سرو چمان من

+سرو چمان من چرا میل چمن نمی کند ؟
- خب ببین خیلی دلایل می تونه داشته باشه
+مثلا یکیشو بگو؟
-خب ,خب ناراحت نشیا , اوممم
+بگو دیگه جونمو به لب رسوندی
-باشه فقط آروم باش, ببین
+اه بگو دیگه
-اوووم؛چطوری بگم آخه, ممکنه دوسِت نداشته باشه
+:(

در جان ما هر دم، غوغای عاشوراست

در جان ما هر دم، غوغای عاشوراست

بیداری عالم، از یا حسین ماست

با روضه ها هر لحظه میسوزیم و میباریم

بر لب همه "یا لیتناکنّا معک" داریم

تا آن دمی که سر به پای یار بگذاریم

نذر تو این جان و تن، مولا اباعبدالله

ذکر نفس های من، لبیک یا ثارالله

(لبیک یا ثارالله)

میثاق این دل با، خون شهیدان است

جان روشن از یادِ، پیر جماران است

از سر گذشتن، سرگذشت و سرنوشت ماست

دلداده ایم و بهر ما هر روز عاشوراست

ما راهمان از کربلا تا مسجد الأقصاست

ما انقلابی هستیم، مِهر ولایت با ماست

هیهاتَ منّا الذّله، شوق شهادت با ماست

(لبیک یا ثارالله)

دل خسته از هجران، دلتنگ دیداریم

چشم انتظارانِ، دیدار آن یاریم

بر ندبه های جمعه های ما نگاهی کن

بر گریه های روضه ها آقا نگاهی کن

بر لاله های سرخ این صحرا نگاهی کن

نذر قدم هایت شد، خون شهیدان ما

آماده پیکاریم، یابن الحسن یا مولا

(یابن الحسن یا مولا)

شاعر: محمد مهدی سیار

دانلود مداحی با صدای دکتر میثم مطیعی
دانلود

استاد سخن

هر که نامهربان بود یارش

واجبست احتمال آزارش

طاقت رفتنم نمی‌ماند

چون نظر می‌کنم به رفتارش

وز سخن گفتنش چنان مستم

که ندانم جواب گفتارش

کشته تیر عشق زنده کند

گر به سر بگذرد دگربارش

هر چه زان تلختر بخواهد گفت

گو بگو از لب شکربارش

عشق پوشیده بود و صبر نماند

پرده برداشتم ز اسرارش

وه که گر من به خدمتش برسم

خود چه خدمت کنم به مقدارش

بیم دیوانگیست مردم را

ز آمدن رفتن پری وارش

کاش بیرون نیامدی سلطان

تا ندیدی گدای بازارش

سعدیا روی دوست نادیدن

به که دیدن میان اغیارش

اون رفت

اونی که میشناختی رفت, یکی دیگه جاش اومده
مثه همونه خیلی فرق نمیکنه اما خب این اون نیست
اون رفته , نپرس کجا که نمی دونم نه اینکه ندونم , میدونی! گفته دیگه هیچوقت بر نمیگرده
اذیتش کردی , خیلی دلش شکسته بود وقتی میرفت یه چشمش اشک بود و یه چشمش خون
کل شهر به خاطرش گریه میکردن
حالا دیگه نیست , دنبالشم نگرد
هر که بپرسد ای فلان حال دلت چگونه شد
خون شد و دم به دم همی از مژه می‌چکانمش*
(با صدای یه پیرمرد خسته بخونین)
*سعدی

کمکم کن

خدایا این وقت شب اومدم اینجا بنویسم واست و بهت بگم که کمکم کن
دست به یه کاری زدم که خیلی چیزارو تغییر میده
همیشه بهم کمک کردی و لطفت شامل حالم شده
این بار هم لطفتو از من دریغ نکن
ممنونم
ساعت 00:14 بامداد چهارشنبه 21 مرداد

بسیار سفارش به صبا کردم و رفتم

دیشب  گره از  زلف تو   وا   کردم و  رفتم
 دیوانه ای  از بند رها  کردم و رفتم 
دل حلقه ی گیسوی تو بر گردن خودداشت
از گردنش این سلسله وا کردم و رفتم

تا  موی  تو   را  باز  پریشان  نکند  باد
 بسیار سفارش به صبا کردم و رفتم

صد جور به من کردی و من هیچ نگفتم
 جز آن که به جان تو دعا کردم و رفتم

میسوزم ازین شعلهء جان سوزکه خودرا
 از عشق تو انگشت نما کردم و رفت

یوسف بخشی خوانساری

آن روز که رازها [همه] فاش شود....

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
سوگند به آسمان و آن اختر شبگرد (۱)		وَالسَّمَاء وَالطَّارِقِ ﴿۱﴾
و تو چه دانى که اختر شبگرد چیست (۲)		وَمَا أَدْرَاکَ مَا الطَّارِقُ ﴿۲﴾
آن اختر فروزان (۳)		النَّجْمُ الثَّاقِبُ ﴿۳﴾
هیچ کس نیست مگر اینکه نگاهبانى بر او [گماشته شده] است (۴)		إِن کُلُّ نَفْسٍ لَّمَّا عَلَیْهَا حَافِظٌ ﴿۴﴾
پس انسان باید بنگرد که از چه آفریده شده است (۵)		فَلْیَنظُرِ الْإِنسَانُ مِمَّ خُلِقَ ﴿۵﴾
از آب جهنده‏اى خلق شده (۶)		خُلِقَ مِن مَّاء دَافِقٍ ﴿۶﴾
[که] از صلب مرد و میان استخوانهاى سینه زن بیرون مى‏آید (۷)		یَخْرُجُ مِن بَیْنِ الصُّلْبِ وَالتَّرَائِبِ ﴿۷﴾
در حقیقت او [= خدا] بر بازگردانیدن وى بخوبى تواناست (۸)		إِنَّهُ عَلَى رَجْعِهِ لَقَادِرٌ ﴿۸﴾
آن روز که رازها [همه] فاش شود (۹)		یَوْمَ تُبْلَى السَّرَائِرُ ﴿۹﴾
پس او را نه نیرویى ماند و نه یارى (۱۰)		فَمَا لَهُ مِن قُوَّةٍ وَلَا نَاصِرٍ ﴿۱۰﴾
سوگند به آسمان بارش‏ انگیز (۱۱)		وَالسَّمَاء ذَاتِ الرَّجْعِ ﴿۱۱﴾
سوگند به زمین شکافدار [آماده کشت] (۱۲)		وَالْأَرْضِ ذَاتِ الصَّدْعِ ﴿۱۲﴾
[که] در حقیقت قرآن گفتارى قاطع و روشنگر است (۱۳)		إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ ﴿۱۳﴾
و آن شوخى نیست (۱۴)		وَمَا هُوَ بِالْهَزْلِ ﴿۱۴﴾
آنان دست به نیرنگ مى‏زنند (۱۵)		إِنَّهُمْ یَکِیدُونَ کَیْدًا ﴿۱۵﴾
و [من نیز] دست به نیرنگ مى‏زنم (۱۶)		وَأَکِیدُ کَیْدًا ﴿۱۶﴾
پس کافران را مهلت ده و کمى آنان را به حال خود واگذار (۱۷)

تو زندگی قبلی

همه ی ما تو زندگی قبلی یه خطای بزرگی کردیم که تو این زندگی تبعید شدیم ایران

مولانای "جان"

گر ز مسیح پرسدت مرده چگونه زنده کرد
بوسه بده به پیش او جان مرا که همچنین

خاطره "نسازی"

یه زمانی از هر اتفاق جالبی , از هر موقعیتی که می دونستم بعدا خاطره میشه , یا حتی جایی که میدونستم اتفاق خاصی نمی افته عکس می گرفتم که بعد ها تبدیل به خاطره بشن
یه روز به خودم گفتم مگه آدم چقدر زنده است که این همه خاطره و عکس واسه خودش نگه داره که بعد بخواد تک تک شونو ورق بزنه که بعد الکی خوش بشه یا بعد از مدتها باز ناراحت بشه ؟
این شد که چند ماهیه عکس نگرفتم , بالطبع اینستاگرامم غیر فعال شد